Июндин эвел кьилер. Кьве къунши сад-садал  гьалтна. Жузунар-качузунар хьана, вун гьикI я лагьана, хабар кьурла, “валлагь, кефияр авач” —  жаваб гана сада.

— Вучиз, я стха, вуч хьана?!

— За ваз лугьун гьикI ийин?.. Ваз векь авайди яни ядай?! — жузуна тадиз ада.

— Ваъ.

— АкI ятIа за авайвал лугьуда­. Я сивиз кьейди, зун хъсанзавайди я, хьанвай затIни авайди туш.

Амма хъсанзава лугьуз жезвач-е, тадиз векь ягъиз, куьмек гуз ша лугьуз гьавалат жезва, аман атIуда ахпа…

* * *

Бугъурди, бугъ ягъиз, ван тунва куьчеда. Кек ягъиз, чил къадгъуниз, руг тунва. Мягьтел хьанва адал бицIи Бацил. Ада бадиз лугьузва:

— Ба, и бугъур данадикай хьанвайди яни?

— Эхь, кьве йисан вилик  бицIи,  иер дана тир.

— Юу-у! АкI ятIа кьве салай закайни бугъур жедайди я ман?!

— ГьикIа, я хва?!

— Муаллимди тарсуна заз “Да­на!” лагьанвайди я.

Нурудин Насруллаев, Хтун-Къазмаяр